Zabija to komórki mózgowe, co może doprowadzić do trwałego upośledzenia (zarówno fizycznego jak i umysłowego), a nawet śmierci. Udar mózgu może wystąpić na skutek zahamowania przez zakrzep dopływu krwi do mózgu (udar niedokrwienny) lub pęknięcia naczynia krwionośnego i uniemożliwienia dopływu krwi do mózgu (udar krwionośny). Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników. Poniżej znajdziesz do nich odnośniki: Powikłania po uderzeniu w głowę – odpowiada Dr n. med. Maria Magdalena Wysocka-Bąkowska Domowe sposoby na popękane naczynka w oku. Aby wylew na powierzchni siatkówki się wchłoną, należy poprawić stan naczyń krwionośnych. W tym celu warto przyjmować leki, które wzmacniają ścianki naczyń krwionośnych, a co za tym idzie - przyspieszają resorpcję, zmniejszają ryzyko kolejnego pęknięcia naczynka w oku lub Wylew (udar krwotoczny) powstaje przy przerwaniu ciągłości naczynia krwionośnego i wypływie krwi do okolicznych tkanek. Może być spowodowany np. pęknięciem tętniaka. Udar krwotoczny stanowi około 20% wszystkich występujących udarów. Najniebezpieczniejszy jest wylew krwi do mózgu. Nie wszystkie wylewy są groźne. Witam.Moja Mama (73l.) przeszła rozległy udar prawostronny. Rok juz trwa codzienna rehabilitacja. Pytanie: czy "normalne" jest ze dalej nie wie gdzie jest lewa ręka, czy ją w ogóle ma, nie kontroluje w pełni lewej nogi, choć potrafi przejść kilka kroków, duże problemy z pamięcią, szczególnie teraźniejszą. Wylew krwi do mózgu może nie tylko przyczynić się do trwałej niepełnosprawności, ale również śmierci. Wylew krwi do mózgu – przyczyny. Przyczyn wylewu krwi do mózgu może być wiele, są one jednak często uzależnione od wieku. U dzieci pęknięcia naczyń powodowane są na przykład przez tętniaki, choroby krwi i urazy. 2Byt2. Udar mózgu i wylew krwi do mózgu - w mowie potocznej często używamy tych określeń zamiennie. Czy udar i wylew to takie same choroby? Wyjaśniamy wątpliwości. Udar to nagłe wystąpienie zaburzenia czynności mózgu powstałe w wyniku zaburzenia krążenia krwi. Przyczyną udaru może być wylew, ale jest to jeden z dwóch rodzajów zaburzenia krążenia prowadzących do udaru. Udar może być bowiem krwotoczny, czyli wywołany wylewem krwi do mózgu w wyniku pęknięcia naczynia tętniczego (wylew), lub niedokrwienny, wywołany zatrzymaniem dopływu krwi do mózgu w wyniku zamknięcia lub zwężenia naczynia (potocznie zwany zawałem mózgu). Udar mózgu potocznie nazywany jest wylewem, ale tylko ok. 20 procent udarów spowodowanych jest krwotokiem, czyli wylewem krwi do mózgu. Pozostałe 80 proc. udarów nie ma z wylewem nic wspólnego. Źródło: Rehabilitacja po wylewie jest stwierdzeniem potocznym, które w codziennej nomenklaturze przyjęło się używać w kontekście udaru mózgu. Jak wiadomo, udar mózgu może być krwotoczny oraz niedokrwienny. To właśnie ten pierwszy jest poważniejszy w skutkach i charakteryzuje się większą śmiertelnością. Jednak, tak jak w przypadku udaru niedokrwiennego, szybka pomoc i specjalistyczna opieka są szansą na odzyskanie całkowitej lub częściowej sprawności. Powrót do zdrowia po udarze mózgu. Ile może trwać? Aby spróbować określić czas powrotu do zdrowia, należy przede wszystkim ponownie zdefiniować, czym jest zdrowie dla konkretnego pacjenta? Rehabilitacja to proces długofalowy, dlatego warto już od początku stawiać małe, mierzalne w krótkim czasie i przede wszystkim realne cele do osiągnięcia. To bezpieczniejszy sposób niż wyobrażanie sobie zdrowia jako takiego, które było przed udarem. W sytuacji powolnego postępu w dążeniu do sprawności, można dzięki temu uniknąć demotywacji. Małe sukcesy będą napełniały radością nie tylko rodzinę, ale również osobę poszkodowaną bezpośrednio. To na nich warto się skupić. Z pewnością powrotem do zdrowia po udarze mózgu jest odzyskanie sprawności ruchowej, czyli uniezależnienie się od osób bliskich, bycie ponownie samodzielnym. Powrotem do zdrowia będzie samodzielne wiązanie butów, korzystanie z toalety, a w bardzo ciężkich przypadkach, odstawienie zmiksowanego jedzenia podawanego dojelitowo i ponowne poczucie smaku. Wiele zależy od opieki, jaką zostanie otoczony pacjent po udarze oraz od indywidualnych predyspozycji. Przykładowo, osoba z większymi deficytami może szybciej wrócić do zdrowia, niż pacjent na pierwszy rzut oka sprawniejszy. Istnieje również tzw.” pozorny powrót do zdrowia”. W przypadku zauważnia nawet dużych postępów, należy ostrożnie decydować o zaprzestaniu rehabilitacji, co w najgorszej sytuacji może spowodować regres. Zdrowie i życie należy zdefiniować na nowo. Nie oznacza to, że musi ono być gorsze, ale po prostu inne niż dotychczas. ———————— SPRAWDŹ PROGRAM REHABILITACJI PO UDARZE MÓZGU. ———————— Utrata dotychczasowego życia Osoby po udarze, czy to krwotocznym, czy niedokrwiennym, często nie mogą wrócić do czynności zawodowych. Uszkodzone obszary mózgu powodują deficyty ruchowe, utratę zdolności mówienia, często szybkiego, logicznego myślenia oraz umiejętności rozwiązywania problemów. Intensywna stymulacja mózgu poprzez rehabilitację neurologiczną, logopedyczną oraz neuropsychologiczną pozwala na odzyskanie utraconych funkcji. Osoby po udarze czasami odkrywają nowe predyspozycje/zdolności, które „kryły” się w mniej aktywnych częściach mózgu. Są jednak osoby, które wracają do pełnej sprawności, co niewątpliwie może być motywujące do działania. Jakie nadzieje daje rehabilitacja po wylewie? Duże. Zarówno w przypadku udaru krwotocznego, jak i niedokrwiennego, ani przez chwilę nie należy się wahać odnośnie terapii. Profesjonalna rehabilitacja po udarze mózgu w większości przypadków jest skuteczna i pozwala na odzyskanie funkcji, dzięki którym możliwe będzie całkowite usamodzielnienie osoby po udarze. Należy jednak zadbać o to, by prowadzona była przez wykwalifikowanych specjalistów. Pomocna może być również wypowiedź dyrektora Centrum Norman w Koszalinie. „Trafiają do nas pacjenci nie tylko po udarach niedokrwiennych, ale również po udarach krwotocznych, w tym do pnia mózgu. Dzięki doświadczonemu zespołowi specjalistów, rehabilitowane osoby odzyskują maksymalną sprawność, na jaką pozwala współczesna fizjoterapia neurologiczna, a także indywidualne predyspozycje pacjenta.” – Norman Łoziński, dyrektor Centrum Norman, wynalazca urządzenia terapeutycznego PAJĄK. Co zrobić, aby zwiększyć szanse na powrót do zdrowia po udarze mózgu? Pacjent trafia do szpitala. Po ustabilizowaniu stanu zdrowia i zażegnaniu bezpośredniego zagrożenia życia, rehabilitowany jest najczęściej na szpitalnym oddziale rehabilitacyjnym. Następnie wypisywany zostaje do domu. O co powinna zadbać rodzina osoby po udarze, aby zwiększyć szanse na powrót do zdrowia? Zanim osoba bliska zostanie wypisana ze szpitala, należy rozglądać się zarówno za rehabilitacją ambulatoryjną, jak i turnusową. Wynika to z tego, że często ośrodki (również prywatne) mają odległe terminy przyjęć, a każda przerwa na tak wczesnym etapie jest niekorzystna. Jeżeli nie można dojeżdżać do placówki ze względu na stan zdrowia pacjenta, należy zapewnić rehabilitanta, który przyjedzie do domu. Powinien to być fizjoterapeuta neurologiczny. Najczęściej rodziny pacjentów w oczekiwaniu na miejsce w ośrodku rehabilitacji turnusowej zatrudniają właśnie terapeutę, który dojeżdża do chorego. W związku z tym, iż udar dotyka pośrednio również rodzinę, w przypadku problemów z radzeniem sobie w nowej, trudnej sytuacji, warto porozmawiać z psychologiem. To bardzo istotne, gdyż powrót do zdrowia osoby bliskiej zależy właśnie od rodziny i osób opiekujących się. Osoba po udarze zdana jest na decyzje bliskich, którzy muszą wykazać się dużą cierpliwością i siłą psychiczną, co często okazuje się trudne, zwłaszcza w sytuacji, kiedy trzeba podołać dotychczasowym i nowym obowiązkom. Osobom po udarze zdarza się nie słuchać osób bliskich, ale wykonują polecenia fizjoterapeutów. Rodzina może być tym faktem załamana i nie mieć pomysłów na to, jak komunikować się z chorym. Warto zdać sobie sprawę z tego, że osobie po udarze „zawalił” się cały świat i trudno o motywację w tak ciężkich chwilach. Sukcesy, nawet te małe, pomogą powoli odzyskać wiarę. Należy zapewnić ośrodek rehabilitacyjny z kompleksową opieką współpracującego ze sobą zespołu interdyscyplinarnego, w którego skład wchodzą: – fizjoterapeuta neurologiczny – logopeda – neuropsycholog – lekarz rehabilitacji Warto wspierać osobę bliską w powrocie do zdrowia, czyli zapewnić ośrodek rehabilitacji, w którym można przebywać wraz z bliskim i opiekować się nim. Nie ma nic gorszego dla każdego z nas, jak rozłąka w chwilach, kiedy bliskich potrzebujemy najbardziej. Udar móżdżku to dość rzadko spotykany rodzaj udaru, o którym - nawet mimo niedużej częstości - zdecydowanie warto mówić. Powodem, przez który jednostka ta powinna wzbudzać zainteresowanie, jest w tym przypadku to, iż udar móżdżku - zwłaszcza w krótkim czasie od jego wystąpienia - daje niewielkiego nasilenia, bardzo niespecyficzne objawy, przez co niezbędne choremu leczenie może być rozpoczynane z opóźnieniem. Jakie więc dolegliwości mogą sugerować właśnie udar móżdżku i jakie badania powinno się wykonać w celu zdiagnozowania tego schorzenia? Poradnik Zdrowie: kiedy iść do neurologa? Spis treściUdar móżdżku niedokrwienny i krwotoczny: przyczynyUdar móżdżku: objawyUdar móżdżku: diagnostykaUdar móżdżku: leczenieUdar móżdżku: rokowania Udar móżdżku (ang. cerebellar stroke lub cerebellar infarct) wystąpić może w dowolnym wieku - nawet i u dziecka - ogólnie jednak jest to choroba typowa dla osób dorosłych (ryzyko jej wystąpienia narasta wraz z wiekiem i największe ryzyko zachorowania na udar móżdżku mają pacjenci będący w podeszłym wieku). Podobnie jak i inne elementy wchodzące w skład ośrodkowego układu nerwowego, tak samo i móżdżek może być objęty różnymi procesami patologicznymi - wśród nich najczęściej wymieniane jest zapalenie móżdżku, możliwe jest jednak wystąpienie również i schorzenia, o którym wspomina się zdecydowanie rzadziej, a którym jest udar móżdżku. Ogólnie problem ten nie jest częsty - w piśmiennictwie wspomina się, że stanowi on mniej niż 10% spośród wszystkich udarów mózgu, inni autorzy podają jednak zdecydowanie bardziej precyzyjne dane i wspominają, że udar móżdżku stanowi około 2% wszystkich przypadków udarów. Udar móżdżku niedokrwienny i krwotoczny: przyczyny Podobnie jak i inne udary, tak i udar móżdżku może przybierać postać niedokrwienną lub krwotoczną. Do pierwszej z wymienionych dochodzić może wtedy, gdy zablokowaniu – np. przez skrzeplinę - ulegną naczynia krwionośne, które odpowiadają za dostawy krwi właśnie do móżdżku. Mowa tutaj o takich strukturach, jak: tętnica dolna przednia móżdżku tętnica dolna tylna móżdżku tętnica górna móżdżku Zdarza się jednak i tak, że udar móżdżku rozwija się w mechanizmie krwotocznym - w takim przypadku uszkodzenie tkanki nerwowej w tylnym dole czaszki może być konsekwencją doświadczenia urazu głowy, ale i samoistnego - np. wskutek znacznie podwyższonego ciśnienia tętniczego krwi – pęknięcia naczyń krwionośnych. Istnieje również i możliwość, że udar krwotoczny mózgu rozwinie się wskutek uszkodzenia struktur naczyniowych przez rozwijający się u chorego nowotwór wewnątrzczaszkowy. Warto tutaj nadmienić, iż wymienia się także kilka czynników ryzyka wystąpienia udaru móżdżku, którymi są: podwyższony poziom cholesterolu we krwi palenie tytoniu nadciśnienie tętnicze (szczególnie nieleczone lub niedostatecznie kontrolowane) otyłość cukrzyca niedostateczna aktywność fizyczna miażdżyca Udar móżdżku: objawy Poważnym, związanym z udarem móżdżku, problemem jest to, że pojawiające się w jego przebiegu dolegliwości - szczególnie na początku - są bardzo niespecyficzne i mogą one w ogóle nie nasuwać podejrzenia tego, że pacjent zachorował właśnie na tę chorobę. W krótkim czasie od wystąpienia tej postaci udaru u pacjenta pojawiać się mogą zawroty głowy nudności bóle głowy odbieranie zdwojonego obrazu drżenia Wraz jednak z czasem i postępującym uszkodzeniem tkanki nerwowej, u chorych rozwijać się mogą kolejne jeszcze, zdecydowanie bardziej budzące niepokój dolegliwości, takie jak np.: zaburzenia koordynacji ruchowej wzmożenie odruchów ścięgnistych trudności z połykaniem zaburzenia mowy niekontrolowane ruchy gałek ocznych Ostatecznie - szczególnie przy braku leczenia - u pacjentów z udarem móżdżku pojawiać się mogą zaburzenia świadomości, przybierające czasami nawet postać śpiączki. To właśnie chociażby ryzyko jej wystąpienia wskazuje na to, jak ważna jest właściwa diagnostyka przy podejrzeniu udaru móżdżku. Udar móżdżku: diagnostyka Podkreślenia wymaga tutaj od razu to, że wysunąć nawet samo tylko przypuszczenie udaru móżdżku nie jest łatwo - po pierwsze jest tak dlatego, że schorzenie to jest stosunkowo rzadkie, dodatkowo dolegliwości, które pojawiają się w jego przebiegu, sugerować mogą wiele innych chorób, takich jak krwotok podpajęczynówkowy, zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych czy zapalenie mózgu. Ogólnie u chorego, który zgłasza się do lekarza z podanymi wcześniej objawami, wstępnie wykonywane jest badanie neurologiczne - umożliwia ono wykrycie pewnych nieprawidłowości (takich jak np. trudności z prawidłowym wykonaniem próby palec-nos), które związane są z udarem móżdżku, samo jednak to badanie nie umożliwia postawienia rozpoznania zawału móżdżku. Do tego celu konieczne jest wykonanie badań obrazowych, takich jak rezonans magnetyczny czy tomografia komputerowa głowy. To właśnie dzięki nim możliwe jest wykrycie ognisk niedokrwiennych w obrębie móżdżku czy odpowiedzialnego za udar móżdżku krwawienia wewnątrzczaszkowego. Czasami w diagnostyce schorzenia wykonywane są inne jeszcze niż wspomniane powyżej badania, takie jak np. angiografia rezonansu magnetycznego. Udar móżdżku: leczenie Istotne jest nie tylko stwierdzenie, że pacjent doświadczył udaru móżdżku, ale i określenie tego, czy wystąpił u niego udar krwotoczny czy niedokrwienny - leczenie udaru móżdżku różni się bowiem w zależności od tego, w jakim dokładnie mechanizmie do niego doszło. W przypadku udaru krwotocznego najistotniejsze jest powstrzymanie aktywnego krwawienia, może również zachodzić konieczność dokonania operacyjnej ewakuacji nagromadzonej wewnątrzczaszkowo krwi. U chorych z niedokrwiennym udarem móżdżku postępowanie uzależnione jest z kolei od tego, po jakim czasie chory znajdzie się pod opieką specjalistów - jeżeli dojdzie do tego w ciągu pierwszych 4,5 godzin, zazwyczaj możliwe jest przeprowadzenie leczenia trombolitycznego z wykorzystaniem rekombinowanego tkankowego aktywatora plazminogenu. Czasami wykorzystywana w tym przypadku jest również i trombektomia. Opisane powyżej oddziaływania zdecydowanie nie są jednak jedynymi metodami stosowanymi w leczeniu udaru móżdżku. Początkowo - w celu stabilizacji stanu chorych - podawane mogą być im również leki obniżające ciśnienie tętnicze krwi, środki przeciwdrgawkowe czy preparaty zmniejszające krzepliwość krwi. Chorzy muszą podlegać czujnemu monitorowaniu - jednym z zagrożeń, które może się rozwinąć w ciągu kilku dni od wystąpienia udaru móżdżku, jest reaktywny obrzęk mózgu. Już po tym, gdy uda się opanować stan chorego i jego życiu przestanie zagrażać niebezpieczeństwo, zwykle wraca on do swojego domu. Na tym jednak leczenie jeszcze się zdecydowanie nie kończy - w celu umożliwienia pacjentowi jak najlepszego funkcjonowania po przebyciu udaru móżdżku, zalecane jest mu regularne korzystanie z rehabilitacji. Udar móżdżku: rokowania Ogólnie rokowania w przypadku udaru móżdżku uznawane są za gorsze niż tych pacjentów, którzy doświadczają zdecydowanie częstszego udaru mózgu. Jako przykład można tutaj podać dane z jednego badania, w którym oceniono, że tak jak udar mózgu prowadził do zgonu nieco ponad 12% chorych, tak udar móżdżku zakończył się zgonem 23% pacjentów, którzy na niego zachorowali. Taka sytuacja bierze się stąd, iż objawy udaru móżdżku - jak wspominano już wcześniej - są niespecyficzne, oprócz tego chorzy nierzadko początkowo je bagatelizują i przez to zgłaszają się oni do lekarza po późnym czasie od wystąpienia choroby. Zwłoka w rozpoczęciu leczenia w tej sytuacji znacząco pogarsza rokowania, dlatego też bezapelacyjnie wtedy, gdy nagle pojawiają się u pacjenta jakieś nowe, niepokojące dolegliwości, powinien on jak najszybciej udawać się do lekarza. Absolwent kierunku lekarskiego na Uniwersytecie Medycznym w Poznaniu. Wielbiciel polskiego morza (najchętniej przechadzający się jego brzegiem ze słuchawkami w uszach), kotów oraz książek. W pracy z pacjentami skupiający się na tym, aby przede wszystkim zawsze ich wysłuchać i poświęcić im tyle czasu, ile potrzebują. W mowie potocznej udar i wylew zwykle oznaczają dokładnie to samo. Tymczasem z medycznego punktu widzenia nie zawsze jest to takie oczywiste. Istnieją bowiem dwa rodzaje udaru mózgu, z czego tylko jeden z nich można zamiennie nazwać wylewem. Wylew a udar Wielu pacjentów, chcąc dowiedzieć się czegoś o swojej chorobie odkrywa, że wylew i udar to zazwyczaj dwie całkiem różne dolegliwości. Jeśli u chorego stwierdzono udar niedokrwienny, oznacza to, że doszło do zamknięcia lub zawężenia światła naczyń krwionośnych, wskutek czego krew nie mogła w naturalny sposób dostać się do określonych części w mózgu i nastąpiło niedotlenienie. Jeżeli jednak naczynia krwionośne ulegną uszkodzeniu i pękną, wówczas krew wydostaje się na zewnątrz do tkanki mózgowej, niszcząc ją. Pierwszy z wymienionych rodzajów, a więc udar niedokrwienny, jest zdecydowanie częstszy i dotyczy ok. 80-90% wszystkich udarów. Nie ma on jednak nic wspólnego z wylewem. Z kolei drugi rodzaj, który zdarza się znacznie rzadziej (10-20% wszystkich przypadków udaru) to udar krwotoczny, czyli wylew krwi do mózgu. Udar a wylew Jak więc widać, udar i wylew to najczęściej kompletnie różne stany, zachodzące w zupełnie odmiennych, przeciwnych okolicznościach. Krótko mówiąc, każdy wylew jest udarem (czyli jego krwotoczną odmianą), natomiast nie każdy udar jest wylewem (zdarza się to maksymalnie u 1 na 5 wszystkich udarów). Różnice między tymi stanami dotyczą również przyczyn, przebiegu, objawów (choć kilka symptomów się pokrywa) czy metod postępowania i leczenia. Wylew krwi do mózgu to najczęściej efekt nadciśnienia tętniczego. Do innych jego przyczyn zalicza się pęknięcie tętniaka, pojawienie się urazu, występowanie nowotworu i jego przerzutów, zapalenie naczyń krwionośnych, cukrzycę, skazy krwotoczne oraz nałogowe zażywanie narkotyków, alkoholu i tytoniu. Czynnikiem, który go wywołuje, jest często silna sytuacja stresowa lub duży wysiłek. Udar niedokrwienny wynikać może z nieprawidłowego krzepnięcia krwi, dolegliwości związanych z sercem (np. zawał czy zaburzenia rytmu serca) oraz zmianami miażdżycowymi. Objawy udaru Choć do wylewu dochodzi zdecydowanie rzadziej, to jest on znacznie bardziej gwałtowny i nasilony od udaru niedokrwiennego. O wiele niebezpieczniejsze mogą być również jego skutki (śmiertelność wynosi ok. 40%). Wylew rozpoczyna się zwykle mocnym bólem głowy (według opinii niektórych pacjentów jest to najsilniejszy ból głowy, jaki odczuli w ciągu całego swojego życia), a u wielu osób również nagłą utratą przytomności i śpiączką. Poza nudnościami i wymiotowaniem (zazwyczaj w bardzo wczesnych godzinach rannych), chory może mieć zaburzenia świadomości, drgawki, jednoczęściowy paraliż ciała, sztywnienie karku, nadwrażliwość na światło i bodźce słuchowe. Udar niedokrwienny ma znacznie łagodniejszy przebieg, a jego symptomy mogą występować pojedynczo, zamiast wszystkie razem i mijać po pewnym czasie. Z tego powodu udar bywa mylony np. z objawami zatrucia lub migreny (ból i zawroty głowy, wymioty, nudności). W niektórych przypadkach dochodzić może również problem z precyzyjnym poruszaniem się, paraliż i niedowidzenie jednostronne, halucynacje, trudności z mówieniem, rozumieniem, umiejętnością pisania, czytania, liczenia, zapamiętywania i nazywania obiektów. Udar i wylew to poważne stany, bezpośrednio zagrażające życiu i wymagające jak najszybszej pomocy specjalistycznej. Chory powinien zostać natychmiast przewieziony do szpitala na tzw. oddział udarowy, na którym zostaną przeprowadzone badania ( tomograf komputerowy, rezonans magnetyczny, angiografia tętnic), a także podjęte leczenie i rehabilitacja. Zawał i udar mózgu to dwie groźne choroby, które mogą doprowadzić do ciężkiego kalectwa, nawet śmierci. Pozornie nie mają ze sobą nic wspólnego – jedna dotyczy serca i układu krążenia, zaś druga – mózgu i tkanki nerwowej. Jednak poza tym, że obie w sposób dramatyczny mogą pogorszyć jakość życia, mają jeszcze jedną wspólną cechę – są na ogół spowodowane przez te same czynniki. Zawał serca jest to martwica mięśnia sercowego spowodowana niedokrwieniem. Powstaje zwykle na tle choroby niedokrwiennej serca, której rozwój jest przyczyną zwężenia jednej z tętnic wieńcowych – naczyń, które zaopatrują mięsień sercowy w tlen. Najczęściej następuje to na skutek zakrzepu na pękniętej blaszce miażdżycowej, który zamyka naczynie wieńcowe. Do czynników ryzyka choroby wieńcowej i zawału serca należą: nadciśnienie tętnicze, cukrzyca, otyłość, palenie papierosów, brak ruchu, stres. Zobacz film: "Uwarunkowania genetyczne chorób serca" Zawał serca w wielu przypadkach doprowadza do śmierci lub do znacznego ograniczenia aktywności w życiu codziennym. Udar mózgu to nagłe wystąpienie objawów uszkodzenia mózgu powstałego w wyniku zaburzeń krążenia mózgowego. Może przebiegać z utratą świadomości lub bez niej. Podłoże schorzenia stanowi niedokrwienie tkanki mózgowej wskutek zakrzepu lub zatoru tętnic mózgowych (jest to udar niedokrwienny – 80% przypadków) lub krwotok mózgowy (udar krwotoczny – około 20%). Udar niedokrwienny można nazwać zawałem mózgu, gdyż wskutek braku dopływu krwi do tkanki nerwowej dochodzi do jej martwicy. spis treści 1. Objawy udaru mózgu 2. Miażdżyca 1. Objawy udaru mózgu Mogą być bardzo różne, np.: porażenie lub niedowład (osłabienie) jednej kończyny albo całej połowy ciała, porażenie mięśni twarzy, zaburzenia czucia w połowie ciała, nagłe zaniewidzenie na jedno oko, zaburzenia zachowania, zaburzenia mowy i rozumienia słów. Przy odpowiednim leczeniu objawy te mogą się wycofać, przynajmniej częściowo. Czasami jednak pozostają już do końca życia. Nierzadko skutkiem udaru jest trwałe kalectwo lub nawet śmierć. Ważne jest jak najszybsze przewiezienie chorego do szpitala na oddział neurologiczny – najlepiej w ciągu 3 godzin od wystąpienia objawów. Niestety, rzadko jest to możliwe. Najczęstszymi przyczynami tego schorzenia są miażdżyca, a także nadciśnienie tętnicze i zatory pochodzenia sercowego (np. przy migotaniu przedsionków). Czynnikami ryzyka udaru są stany sprzyjające rozwojowi miażdżycy, a więc te same, które przyczyniają się do choroby wieńcowej i zawału serca! 2. Miażdżyca Współczesny stan wiedzy medycznej uznaje miażdżycę za przewlekły stan zapalny zajmujący przede wszystkim średnie i duże tętnice. Proces ten rozpoczyna się już w młodym wieku (nawet w dzieciństwie), jednak pierwsze objawy miażdżycy jego rozwoju pojawiają się zwykle dopiero około 50. roku życia. U osób z czynnikami ryzyka (genetyczne i środowiskowe – np. palenie tytoniu, bogatotłuszczowa dieta, brak ruchu) mogą wystąpić dużo wcześniej. Proces miażdżycowy rozpoczyna się uszkodzeniem śródbłonka naczyń krwionośnych, czyli komórek, które je wyściełają. Przyczyniają się do tego turbulentny (zaburzony) przepływ krwi w nadciśnieniu tętniczym, toksyczne składniki dymu papierosowego, wolne rodniki tlenowe, utlenione cząsteczki LDL (tzw. zły cholesterol), glikowane proteiny obecne w krwi cukrzyków. Uszkodzenie nabłonka prowadzi do agregacji płytek krwi i nacieku ściany naczynia przez leukocyty oraz makrofagi, które obładowane lipidami z czasem stają się komórkami piankowatymi, a także do namnażania się komórek mięśniowych tworzących ścianę naczynia. Powstaje blaszka miażdżycowa, która zwęża światło naczynia krwionośnego. Jeśli jest ona stabilna, nie powoduje na razie większych kłopotów. Jednak największe niebezpieczeństwo stanowi pęknięcie blaszki miażdżycowej, kiedy stanie się ona niestabilna pod wpływem toczącego się w niej procesu zapalnego i wydzielanych przez leukocyty białek zapalnych. Doprowadza to do powstania zakrzepu, który może zaczopować tętnice i przerwać strumień krwi płynący do narządu. Bez względu na to, jaka to będzie tkanka – nerwowa czy mięśniowa serca – skutek będzie podobny: martwica i utrata funkcji. Różnica polega na wrażliwości różnych komórek na niedokrwienie – neurony umierają szybciej niż komórki mięśni. Zarówno udar, jak i zawał serca mogą jednak prowadzić do śmierci lub trwałego kalectwa. Obie choroby manifestują się w zupełnie inny sposób, jednak do ich rozwoju przyczyniają się takie same czynniki. Jeśli chcemy uniknąć zarówno udaru, jak i zawału, warto już dziś zadbać o swoje zdrowie: Wykonać badania krwi na poziom cholesterolu i cukru. Kontrolować ciśnienie tętnicze. Rzucić palenie papierosów. Schudnąć, aby BMI było mniejsze niż 25. Więcej się ruszać – codziennie! Mniej się denerwować. Nie przesadzać z piciem alkoholu. Nie czekaj na wizytę u lekarza. Skorzystaj z konsultacji u specjalistów z całej Polski już dziś na abcZdrowie Znajdź lekarza. polecamy Artykuł zweryfikowany przez eksperta: Lek. Karolina Kropiewnicka-Buczek Lekarz, autorka wielu publikacji naukowych.

co gorsze udar czy wylew